آنتیموان ، عنصر شیمیایی است که در جدول تناوبی دارای نشان Sb و عدد اتمی 51 است. آنتیموان که یک شبه فلز است، دارای چهار حالت آلوتروپیک میباشد. شکل پایدار این عنصر ، فلزی آبی – سفید است و انواع زرد و سیاه آن ناپایدار میباشد. این عنصر در مواد ضد آتش ، رنگها ، سرامیک ، لعاب و آلیاژهای گوناگون و لاستیک بکار میرود.
آنتیموان ( یونانی anti بعلاوه monos بهمعنی فلزی که بهتنهایی یافت نمیشود ) در دوران باستان درترکیبات مختلف شناخته شد و بعدها در اوایل قرن 17 و احتمالا" زودتر بعنوان یک فلز شناسایی شد. وجود این فلز را اولین بارسال 1450 ، "Tholden" بطور علمی گزارش کرد. استیب نیت ، سولفید طبیعی آنتیموان در دوران انجیل بعنوان دارو و وسیله آرایش کشف و مورد استفاده قرار گرفت.
ارتباط بین نام جدید آنتیموان و نماد آن پیچیده است؛ نام قبطی پودر آرایشی سولفید آنتیموان ، توسط یونانیان قرض گرفته شد و بعد در زبان لاتین هم وارد شد که نتیجه آن واژه stibium است. "Jacob Berzelius" کاشف علم شیمی در نوشتههای خود نام اختصاری برای آنتیموان بکار برده و این نام همچنان مورد استفاده است.
آنتیموان در حالت عنصری خود شکننده ، گدازپذیر ، نقره فام و بلوری است که خاصیت هدایت الکتریکی و حرارتی ضعیفی دارد و در دمای کم تبخیر میشود. شبه فلز آنتیموان از نظر ظاهری و خصوصیات فیزیکی شبیه فلز است، اما از نظر شیمیایی مثل فلز واکنش نمیدهد. همچنین این عنصر مورد حمله اسیدهای اکسید کننده و هالوژنها قرار میگیرد.
فراوانی آنتیموان در پوسته زمین بین ppm 5,0 تا 0,2 برآورد شده است. آنتیموان ، کالکوفیل است و با گوگرد و فلزات سنگین سرب ، مس و نقره وجود دارد.
اگرچه این عنصر فراوان نیست، در بیش از 100 گونه ماده معدنی وجود دارد. آنتیمـوان گاهی اوقات بصورت بومی یافت میشود، اما عمدتا" در سولفید استیب نیت ( Sb2S3) که سنگ معدنی فراوانی است، وجود دارد. اشکال تجاری آنتیموان بیشتر بصورت شمش ، قطعات خرد شده ، ریزدانه و قالبهای ریخته شده میباشد. سایر شکلهای آن ، پودر ، گلوله و بلورهای مجزا است.
آنتیموان و بسیاری از ترکیبات آن ، سمی هستند.